Bu çalışmada Eski Uygur ve Karahanlı Türkçesi metinlerinden itibaren takip
edebildiğimiz kenç “genç, yavru, çocuk” kelimesinin kökeni üzerinde durulacaktır.
kenç kelimesinin kökeni ve hangi dile ait olduğu konusunda çok çeşitli görüşler ortaya
konulmuştur. Räsänen, Borovkov, Eker gibi bilim adamları kelimenin İran dilli bir
aileye mensup olabileceği fikrindedirler. Ancak bu fikirlerini ayrıntılı bir şekilde izah
etmezler. Clauson, Doerfer, Starostin, Gülensoy, Nişanyan ise kelimeyi Türkçe kabul
ederler. Biz, Eski Türkçe kenç’in Soğdca knc [kanc] “kız çocuk” kelimesinden
alıntılama olduğunu düşünüyoruz. Kelime, Avesta’da kainika “genç kız, küçük kadın”
olarak da mevcuttur [Avesta kainika > Soğdca knc). Bu veriyle ilişkili bir diğer
Soğdca kelime de kance “küçük kız, çocuk”tur. Denilebilir ki başta Soğdca olmak
üzere Pehlevice (knyg [kanik ~ kanik]; knyck [kanicak ~ kanicak] “kız, genç kız”) ve
Yani Farsça (kaniz ve kaniz(ak) “bakire, genç kız, kız”) gibi İranî dillerde daha çok
küçük kız çocuklarını ifade etmede kullanılan knc [kanc] kelimesi Eski Türkçeye kenç
olarak geçmiştir ve cinsiyet ayırt etmeksizin daha genel bir kullanıma kavuşarak
“genç, yavru, çocuk” anlamlarını karşılamaya başlamıştır.