Makale, “oto-portre”lerde “kendilik” bilinci ve “dışavurumcu” eğilim arasındaki ilişkiyi incelemektedir. Seçili sanatçıların eserleri üzerinden yapılan analizlerde, “oto-portre”lerin yaşantı izli kendilerine has geliştirdikleri sembolik “bakış” stratejileriyle bireysel ve toplumsal meseleleri nasıl ele aldıkları incelenmiştir. Bu sanatçılar, işlerinde hem kişisel travmalarını hem de toplumsal eleştirilerini yansıtarak, “oto-portre”yi bir ifade aracı olarak kullanmışlardır. Araştırma, “oto-portre”lerin sanatçının “kendilik” bilincini ve duygusal dünyasını yansıtan güçlü bir araç olduğunu ortaya koymasının yanı sıra “post- yapısalcılık” perspektifinden sanatçıların otoportrelerinde yaşantı deneyimleri bünyesinde yapılandırdıkları çoklu “kendilik” şemalarını ve ifade etme biçimlerini de ele almaktadır. Ayrıca, kendilerine özgü yapılandırdıkları sembolik anlatım stratejileri ve sanatsal yaratım süreçleri ile “yeni dışavurumcu” anlayışın ilkeleri incelenmiştir.
The article examines the relationship between the consciousness of “selfhood” and “expressionist tendencies” in “self-portraits.” Analyses of selected artists' works examined how “self-portraits” address individual and social issues through the symbolic “gaze” strategies they developed based on their life experiences. These artists have used the “self-portrait” as a means of expression, reflecting both their personal traumas and their social critiques in their work. The research reveals that “self-portraits” are a powerful tool reflecting the artist's sense of “self” and emotional world. It also examines the multiple ‘self’ schemas and forms of expression that artists construct within their life experiences in their self-portraits from a “post-structuralist” perspective. Additionally, the principles of the “new expressionist” approach have been examined through their uniquely structured symbolic narrative strategies and artistic creation processes.
