18. yüzyılın ilk çeyreğinden itibaren güneye; sıcak denizlere inme hedefini dış politikasında değişmez bir prensip haline getiren Rusya, bunun doğal bir sonucu olarak karşısında en büyük engel durumundaki Osmanlı Devleti ile kaçınılmaz bir rekabete girdi. Bu rekabet dönemin iki büyük gücü arasında 20. yüzyıl başlarına kadar ki süre zarfında 10’a yakın savaşa yol açtı. Böylece Rusya’nın Osmanlı toprakları üzerinden güney inmesine imkân sağlayacak Balkanlar, Karadeniz, Kafkasya ve onun uzantısı Doğu Anadolu tarafların savaş alanına dönüştü. Rusların Kafkasya üzerinden Doğu Anadolu’ya işgal hareketlerinin başladığı 19. yüzyılın başından itibaren Kars 1807, 1828, 1855 ve 1877 tarihlerinde dört kez Rus kuşatmasına maruz kaldı. İlki hariç bu kuşatmaların her birinde Rusların eline geçen Kars kalesi en son 1878 Berlin Antlaşması ile tamamen Ruslara terk edildi ve ilçeleriyle birlikte şehir 1918’e kadar Rus hâkimiyeti altında kaldı. Şehrin tekrar Türk hâkimiyetine geçişi ise ancak 1920 yılında mümkün oldu. Rusların Anadolu’ya gerçekleştirdiği her işgal hareketinde Kars’ın hedef haline gelmesi, buranın stratejik konumunun doğal bir sonucuydu. Nitekim vilayet merkezi Erzurum’a, kuzeyde Ardahan’a, doğuda Gümrü’ye ulaşımı mümkün kılan Kars, Kafkasya ve Anadolu arasında bir kapı fonksiyonuna sahipti. Sahip olduğu bu öneme karşın Kars’ın Ruslar karşısında etkili şekilde savunulamayışı ve Doğu Anadolu’da kronik bir zafiyet arz etmesi dikkat çekicidir. Bu çalışmada Rusça kaynaklarda Çarlık Rusya’sının 1877 kuşatmasındaki stratejisi ve yöntemleri, önceki kuşatmalarla kıyaslanarak incelenmeye çalışılacaktır.