Amaç: Bu çalışmada Erciyes Üniversitesi Tıp Fakültesi hastanelerinde görev yapmakta olan farklı eğitim düzeylerinde hekimlerin klinik araştırmalarla ilgili bilgi düzeylerinin ve bakış açılarının değerlendirilmesi amaçlanmıştır.

Gereç Ve Yöntem: Veriler yarı yapılandırılmış derinlemesine görüşmeler yapılarak elde edilmiştir. Görüşmeler ses kaydına alındıktan sonra görüşmelerin tamamı yazılı hale getirilerek sonuçlar benzerlik, farklılık ve özgünlük açısından ana ve alt temalara ayrılmıştır.

Bulgular: Uzman hekimlerin tamamının İKU, BGOF ve Helsinki bildirgesi gibi temel kavramları bildiği görülmüştür. İntörn hekimlerin çoğu Helsinki bildirgesini duyduklarını ama içeriğini bilmediklerini; asistan hekimlerin çoğu ise Helsinki bildirgesini duymadıklarını dile getirmişlerdir. Klinik araştırma kavramı uzman ve intörn hekimlere daha çok ilaç çalışmalarını çağrıştırırken asistan hekimlere çeşitli hasta gruplarıyla yapılan çalışmaları çağrıştırmıştır. Uzman hekimler bilgilerini akademik hayata atıldıktan sonra aldıkları kurslar ve edindikleri tecrübelerle kazandıklarını beyan ederken tıp fakültesi ve asistanlık eğitiminin bu konuda eksik kaldığını söylemişlerdir. Asistan hekimler bilgilerini tıp eğitiminin yanı sıra daha çok kendi bölümlerindeki kıdemli asistanlardan edindiklerini söylemişlerdir.

Klinik araştırmaların kazanımları ile ilgili olarak uzman hekimlerin çoğu kariyerlerinde ilerleme ve hekimlik uygulamalarının iyileştirilmesini, asistan hekimlerin çoğu bilimin ilerlemesine katkı sağlamayı, intörn hekimlerin çoğu hekimin tanınırlığına katkısını belirtmiştir. Tüm eğitim düzeyindeki hekimler arasında klinik araştırmaların hekime maddi kazanç sağlayıp sağlamayacağı dile getirilmemiştir.

Hekimlerin ortak görüşü ülkemizde hekimin iş yükünün fazla olduğu ve klinik araştırma için gereken vakitlerinin bulunmadığı olmuştur. Hekimlerin çoğu etik kurul izin sürecinin uzun ve zorlayıcı olduğunu söylemişlerdir. Asistan ve uzman hekimlerin çoğu araştırmanın maddi getirisinin olmamasının yanında verilen araştırma bütçelerinin yetersiz olduğunu söylemişlerdir. Hekimlerin çoğunun daha önce klinik araştırmalarda gönüllü olmadığı görülmüştür. Hekimlerin çoğuna göre gönüllülerin klinik araştırmalarda yer almalarının nedeni insanlığa ve bilime katkı sağlamaktır.

Sonuç: Hekimlerin eğitim düzeyleri arttıkça klinik araştırmalar hakkında bilgi düzeylerinin arttığı görülmüştür. Ülkemizde yürütülen klinik araştırma sayısının ve niteliğinin artırılması için temel tıp ve asistanlık eğitiminde bu konuya daha çok yer verilmesi ve klinik araştırmalara katılımının teşvik edilmesi önem arz etmektedir.