History Studies, cilt.13, sa.4, ss.1321-1344, 2021 (Hakemli Dergi)
1800’lü yılların başında Osmanlı Devleti’nin yeniden
yapılanma ihtiyacı içerisinde olduğu herkes tarafından
kabul edilmekteydi. II. Mahmud, savaşlarda önemli
başarı gösteremeyen ordunun yenilenmesi gerektiğini
görerek, daima reformları engellemekte olan Yeniçeri
Ocağı’nı lağvetti. Müteakiben çeşitli yenilikler
gerçekleştirdi. İstanbul’da alınan kararların
vilayetlerde uygulanması hiç bir zaman kolay olmadı.
Savaşlar, isyanlar, yerel hanedanların direnişi, malî
imkânsızlıklar, halkın yenilikler ile varılmak istenen
amaçtan habersiz oluşu, bazı devlet görevlilerinin
yaptıkları yolsuzluklar başarı elde edilmesini
engelledi. Esad Paşa, sürecin hem destekçisi hem de
önemli tanıklarından biriydi. O iyi bir eğitim görmüş,
kültürlü, akılllı ve dirayetli bir şahsiyet idi. Genelde
Padişah tarafından beğenilmekte ve takdir
edilmekteydi. Edirne, Adana, Karaman ve Erzurum
valilikleri sırasında reformları hayata geçirmeye
çalıştı. Bu araştırmada Esad Paşa’nın deneyimleri
ışığında reform sürecinin İstanbul dışındaki
vilayetlerde nasıl bir seyir izlediği incelenmektedir.
In the early 1800’s it was accepted by everyone
that the Ottoman Empire needed restructuring.
Mahmud II, seeing that the army, which failed to
show significant success in the wars, should be
renewed, abolished the Janissary soldiers, which
always prevented reforms. Subsequently, various
innovations were made. It was not easy to
implement the decisions taken in Istanbul in the
provinces. Wars, riots, resistance of local
dynasties, financial impossibilities, the people
unaware of the aim of achieving with
innovations, the corruption by some government
officials prevented success. Esad Pasha was both
a supporter and an important witness of the
process. He was a well-educated, cultured,
intelligent and resourceful personality. He was
generally admired and appreciated by the Sultan.
He tried to implement reforms in the
governorships of Edirne, Adana, Karaman and
Erzurum. In this study, the course of the reform
process in provinces other than Istanbul is
examined in the light of Esad Pasha’s
experiences.