İnsanoğlunun karşılaştığı olay veya durumlara bağlı duygu ve düşüncelerin dile vurumu olarak ifade edilebilecek alkış “dua” ve kargış “beddua” aynı zamanda bireyin kendini ifade ettiği vasıtalardan da biridir. Kendisine yahut bir başkasına yapılan iyiliği, yardımı ve iltifatı alkışla öven insan, kötülüğü, haksızlığı, adaletsizliği ise kargışlarla dile getirmiştir. Bu kalıp sözler bireyin psikolojik olarak kendisini rahat hissetmesini sağlarken toplumun da maddi ve manevi kültürünü, inançlarını ve değer yargılarını dille yansıtması bakımından ayrı bir önem taşırlar. Alkış ve kargışlar, bu özellikleri sebebiyle hem Türklerin sosyo-kültürel hayatlarını hem de yukarıda zikredilen duygu ve düşüncelerin dile nasıl yansıdığını araştıran bilim adamlarının her daim ilgisini celp etmiştir. Bu bağlamda biz bu
çalışmada Türk kültürünün bir yönünü yansıtan alkış ve kargış kelimelerinin kökeni üzerine yeni birtakım görüşler ortaya koymaya çalışacağız. Bunu yaparken bir etimoloji çalışmasının olmazsa olmazları olan dil verilerinden ve aynı zamanda Türklerin kültürel değerlerinden yani kültürün bu iki kelimeye nasıl anlam kattığından bahsedeceğiz. Clauson, Räsänen, Eren, Erdal, Tietze, Gülensoy gibi etimologların alka- “övmek” ve karga- “lanetlemek, beddua etmek” fiillerine dayandırdıkları bu iki kelimenin köklerine ineceğiz. Yapılarını ve anlam çerçevelerini sorgulayarak bu kelimelerin al “kırmızı” ve kara “siyah” kelimeleriyle ilgisini Türk kültüründe renklerin sembolik anlamlarından da yararlanarak izah etmeye çalışacağız.