Çalışmada, Türkiye’de vergi sistemine dahil olan hemen hemen tüm vergilerin ekonomi-politik analizi yapılmaya çalışılmıştır. Vergiler; gelir üzerinden alınan vergiler (gelir ve kurumlar vergileri), tüketim üzerinden alınan vergiler (KDV, ÖTV, BSMV, ÖİV, Şans Oyunları Vergisi, Damga Vergisi ve Harçlar) ve servet üzerinden alınan vergiler (Emlak Vergisi, MTV ve Veraset ve İntikal Vergisi) çerçevesinde birinci bölümde teker teker ele alınmıştır. Kanun maddelerinin ayrıntılı olarak incelenmesiyle, vergi sisteminin sermaye yanlısı sınıfsal karakteri ortaya çıkarılmıştır. Esasen kapitalist dünya sistemi çerçevesinde ulaşılan sonuçlar sürpriz olmamıştır: Türk Vergi Sistemi, gelir ve kurumlar vergisi çerçevesinde gerek oran (kurumlar vergisinin düz oranlı olması, emek gelirleri ve diğer gelirlerin gelir vergisi açısından aynı artan oranlı tarifeye dahil olması vs.) gerekse indirim (kuruluş ve örgütlenme giderlerinde olduğu gibi) ve istisnalar (yatırım fonları ve özel okullar ile ilgili olanlar vs.) bakımından sermaye eksenli ve emek gücünü ikincil gören bir eksene oturtulmuştur. Kaldı ki vergi borçları açısından, özellikle sermaye şirketlerinde, sorumluluğun sermayeyle sınırlı olması bile, kapitalist koşullar altında devlet-sermaye ilişkisi ve emeğin bunlar karşısındaki konumuna işaret etmesi bağlamında, başlı başına bir göstergedir. Tüketim vergileri konusunda ise süreç tamamen emek (bu çalışmada serbest meslek erbabı da emekçi sınıf içerisinde değerlendirilmiştir) aleyhine ve sermaye avantajınadır. Çünkü bu vergilerin nihai yüklenicileri zaten temel tüketici sınıf olarak emekçilerdir. Servet üzerinden alınan vergilere bakıldığında ise, Türkiye’de genel bir servet vergisi yerine, servet unsurlarının teker teker vergilendirildiği görülmektedir. Burada dikkati çeken husus birikmiş servetin ne BSMV kapsamında ne de (veraset yoluyla intikal etmedikçe) başka türlü vergilendirilmediğidir. Sitem bu serveti yatırıma kanalize etmek için neredeyse tüm vergisel teşvikleri seferber etmiştir (yatırım fonları gelirlerinin vergi dışı tutulması gibi). Bununla birlikte emekçi sınıflar için öngörülen asgari geçim indirimi gibi teşvikler, sermaye sınıfına sunulan avantajların yanında oldukça sönük kalmaktadır. Servet vergilerine dönecek olursak, emlak vergisinde “mesken”ler için sunulan istisna (takdir edilir ki emekçilerin muhatap olacağı emlak vergisi daha çok mesken üzerinden olabilecektir) organize sanayi bölgelerinde örgütlenmiş sermaye için sunulan karşısında oldukça iğreti durmaktadır.  Vergi sisteminde bahsettiğimiz kuramsal öngörüler, vergi yapısı ve gerçekleşmelerine bakıldığında da doğrulanmaktadır. Bir ekonomide gelirin emek ile sermaye arasındaki dağılımını tahlil etmek için vergisel anlamda ilk bakılması gereken veri elbette dolaylı-dolaysız vergi tahsilatıdır. Türkiye verilerine baktığımızda genel bütçe vergi gelirleri içerisinde dolaylı vergilerin ezici bir üstünlüğe sahip olduğunu görürüz; bu da birinci bölümdeki iddialarımızı destekler mahiyette bir veridir. Vergi kompozisyonu açısından dikkati çeken önemli noktalardan biri de, kurumlar vergisinin payının düşüklüğüdür. Toplam vergi hasılatı içerisinde kurumlar vergisinin payı %10 civarındadır. İşin ilginç yanı ise ücretler üzerinden tevkifat yoluyla alınan vergilerin de aynı paya (hatta %0.1-2 fazlasına) sahip olmasıdır. Özetle Türkiye’de ücretliler sermaye şirketlerinden daha fazla vergi ödemektedir. Aynı sermaye, toplam vergi hasılatının %61.5’ini oluşturan dolaylı vergi biçimindeki kısmını da zaten temel tüketici sınıf olan emekçi kesime yansıtabilmektedir. Bu da Türkiye’de devletin sınıflararası konumunu göstermesi açısından dikkati çeken önemli bir örnektir. 2008 finansal krizine geldiğimizde, bu krizin, kapitalizmin daha önce karşı karşıya kaldığı krizlerden farklı olarak bir talep (veya arz) krizi olmadığını ve esasen kapitalist sistemin işleyişi sırasında, konut kredileri vasıtasıyla, para-meta-para dolaşımına koşut borç-faiz-borç sarmalı ile ifade edilebilecek olan balonun fazla zorlanması ile sistemin krize girdiğini söyleyebiliriz. Benzer durum Türkiye için de geçerlidir. Tek sıkıntılı konu cari açık olmakla birlikte, ülkenin kriz öncesi başarılı (!) ve kararlı (!) faiz dışı fazla politikası, bu konuda da analizciye güven telkin etmektedir. Ancak bunlara rağmen kriz gerçekleşmiş ve Türkiye’yi de 2009’un başından itibaren etkilemeye başlamıştır. Bununla birlikte krizin teğet geçeceği varsayımından hareketle, (bankacılık sektörü hariç –ki kriz ortaya çıktığında Türk bankacılık sistemi zaten oturmuş durumdadır) gerekli önlemlerin vaktinde alınmaması, devletin son dakika vergisel önlemlerine başvurmak zorunda kalmasına yol açmıştır. Bu önlemlere yakından bakıldığında ise, yine bu çalışmanın tamamına sirayet eden önermenin kendini tekrar ettiği görülmektedir: Tedbirlerin neredeyse tamamı sermayenin sürekli yeniden üretimi ve birikimine yöneliktir. Talep arttırıcı çabalar (yani emeğin alım gücünü hedef alan tedbirler) bile, son tahlilde kapitalistin kazancının devamına ve stoklarının sürdürülebilir bir düzeye çekilmesine yaramaktadır (vergisel tedbirlere yönelik kanun tasarılarının TBMM’de görüşülme ve medya araçları ile kamuoyuna sunulma biçimlerinden bile bu sonucu çıkarmak oldukça kolaydır).